Με μάτια δακρυσμένα και βροχή, για μια σημαία...

Κόκκινα ήταν τα μάτια του πατέρα μου από τα δάκρυα, καθώς μπαίναμε στο λεωφορείο για τα Γρεβενά. Κόκκινα από τα δακρυγόνα, που πριν από λίγη ώρα είχαμε αναπνεύσει στην πλατεία Συντάγματος. Μα το πρόσωπό του ήταν χαρούμενο, ικανοποιημένο, φωτεινό…

-Μπαμπά, για είκοσι άτομα με μαύρες κουκούλες και μάσκες μάς έλουσαν στα δακρυγόνα οι αστυνομικοί;

-Γι’ αυτούς, Γρηγόρη μου! Γι’ αυτούς τους λιγοστούς και τους βαλτούς!

-Μα, ήμασταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, κοντά στο ένα ολόκληρο εκατομμύριο. Άλλοι με καροτσάκια και μωρά, άλλοι με μαγκούρες και μπαστούνια, άλλοι με παιδιά, φοιτητές, νέοι, ζευγαράκια, χιλιάδες ιερείς, μητροπολίτες, μοναχοί…

-Θυμάσαι πριν από λίγες μέρες, όταν είπατε τα κάλαντα σ’ εκείνον τον βουλευτή της κυβέρνησης στα Γρεβενά;

-Θυμάμαι, μπαμπά! Και μετά ήθελε να μας δώσει 5 ευρώ, αλλά δεν τα πήραμε και του τραγουδήσαμε το Μακεδονία ξακουστή.

-Κι εκείνος;

-Μας είπε φασίστες!

-Εσάς, που είστε και παιδάκια! Θα δίσταζαν, λοιπόν, αυτοί που μας κυβερνούν, να ρίξουν δακρυγόνα, σε οικογένειες, παππούδες και ιερείς;

-Μα, λιποθύμησε εκείνο το παιδάκι των 2 χρονών, μπαμπά! Και πόσα άλλα περνούσαν κλαίγοντας και βήχοντας από μπροστά μας…

-Τί να πω, βρε Γρηγόρη; Η κυβέρνηση αυτή αλλιώς ξεκίνησε, με υποσχέσεις και καθαρότητα, σε σχέση με τη βρωμιά του παρελθόντος. Η κατάντια της, όμως, είναι χειρότερη από τους προηγουμένους… Απαρνήθηκε τον Θεό, όχι μόνο δείχνοντας και καμαρώνοντας πως είναι άθεη, αλλά όντας, πια, εμφανώς ασεβής.

-Ασεβής, δηλαδή;

-Ασεβής είναι αυτός που δεν σέβεται, Γρηγόρη μου. Δεν σέβεται τον ηλικιωμένο, μετά από την προσφορά του στην πατρίδα μας, δεν σέβεται τον νέο οικογενειάρχη με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, δεν σέβεται τα μικρά παιδιά, δεν σέβεται τον λαό που εκφράζει την αντίθεσή του, μα κυρίως δεν σέβεται τον ίδιο τον Θεό, αφού πιστεύει ότι είναι μόνος του στη γη και δεν υπάρχει κάτι ανώτερο από αυτόν. Γι’ αυτό, όταν κάνει κάποιες πράξεις, δε συναισθάνεται ότι θα υπάρξουν συνέπειες. Όπως έλεγε κι ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας, ο Ντοστογιέφσκυ, χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται! Έτσι ήταν και σ’ εκείνες τις πόλεις του αρχαίου Ισραήλ, τα Σόδομα και τη Γομμόρα, λίγο πριν πέσει φωτιά από τον ουρανό και τις κάψει.

-Και τις βρήκαν οι επιστήμονες, πριν λίγο καιρό;

-Στον πυθμένα της Νεκράς Θαλάσσης, της μόνης λίμνης με αλμυρό νερό στον κόσμο, όπου δεν υπάρχουν ψάρια και ζωή, λόγω αυτού του γεγονότος. Είναι μια καταραμένη λίμνη, όπως και οι δύο πόλεις, που αψήφησαν τον Θεό και πανηγύριζαν την αμαρτία τους. Κι εμείς σήμερα, όχι μόνο την πανηγυρίζουμε, αλλά την κάνουμε νόμο του κράτους, με τους διαφόρους περίεργους νόμους για έμφυλες ταυτότητες, γάμους, μα και υιοθεσίες παιδιών από ανθρώπους πνευματικά ασθενείς. Να προσευχόμαστε, Γρηγόρη μου! Να προσευχόμαστε, γιατί…

-Να προσευχόμαστε… Έβρεχε, κιόλας, μπαμπά! Εκτός απ’ τα δακρυγόνα…

-Αλλά ο κόσμος δεν έφυγε! Με μάτια δακρυσμένα και βροχή, υπερασπιστήκαμε ειρηνικά την Ελλάδα μας και την Μακεδονία μας, Γρηγόρη μου! Με τον Γαϊτάνο τραγουδήσαμε όλοι μαζί , με μια φωνή βροντερή τον εθνικό ύμνο, ξανά και ξανά, ένα εκατομμύριο κόσμος. Με την Αφροδίτη Μάνου, καλλιτέχνη και φίλη του πρωθυπουργού, μέχρι πρότινος, ακούσαμε για την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας και τη σημασία του ονόματος, μέσα από έναν λόγο σαν ποίημα. Από τους αγιορείτες πατέρες, ακούσαμε λόγο Θεού για την υπεράσπιση της Μακεδονίας μας. Το συλλαλητήριο αυτό ήταν καθαρό σαν το νερό, παιδί μου!

-Με μια σημαία στα χέρια μας, μπαμπά…

-Για μια σημαία, Γρηγόρη μου! Για μια σημαία! Γι’ αυτήν παλέψαμε σαν τους προγόνους μας! Εκείνοι έδωσαν τη ζωή τους, εμείς δώσαμε τον χρόνο μας. Εκείνοι άφησαν τις οικογένειές τους, εμείς τις πήραμε μαζί. Εκείνοι αποδείχθηκαν γίγαντες, στους οποίους επάνω πάτησε και ανδρώθηκε η ιστορία και ο πολιτισμός μας, όπως ο Παύλος Μελάς, ο Τέλλος Άγρας κι ο Καπετάν Κόττας, ενώ εμείς με τη φωνή μας, λίγο τους στηρίξαμε. Εκείνοι στα σύννεφα του πολέμου, εμείς στην ξαστεριά μιας δημοκρατίας, που πάνε να μας καταργήσουν οι αθεόφοβοι κυβερνήτες μας.

-Τί είναι η δημοκρατία, πατέρα;

-Κάτι για το οποίο αγωνίστηκαν οι πρόγονοι μας το 1821, το κατοχύρωσαν μετά με τα συντάγματα του έθνους μας και το εξέλιξαν τα επόμενα χρόνια και αιώνες, μέχρι τις ημέρες μας. Κάτι το οποίο εφηύραν και διατράνωσαν οι αρχαίοι Έλληνες, με τον Σόλωνα, τον Περικλή, την αρχαία Αθήνα και την Εκκλησία του Δήμου. Κάτι που δίνει στον δήμο, δηλαδή τον λαό το δικαίωμα να ορίζει την τύχη του, τη δική του και της πατρίδας του. Κάτι που θα μπορούσε σήμερα να εκφραστεί μέσα από ένα δημοψήφισμα, μια από τις δύο καλύτερες εκφράσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος, μαζί με τις εκλογές. Κάτι που θα έπρεπε να γίνει, αν οι κυβερνήτες μας άκουγαν τον λαό και τη μεγάλη πλειοψηφία του. Μα, άλλαξαν, Γρηγόρη μου, έκλεισαν τ’ αυτιά τους! Σε ώτα μη ακουόντων…

-Πώς τα έκλεισαν, πατέρα;

-Να… Στήριζαν τον λαό και την δημοκρατία, μα γαντζώθηκαν στην εξουσία, που τους μετέτρεψε σε απρόσωπα όντα και άτομα, όπως η μάγισσα Κίρκη τους συντρόφους του Οδυσσέα, που είπε πριν την κοίμησή του ο δεσπότης μας, ο Παύλος, ο Σισανίου και Σιατίστης.

Στήριζαν τα ιδανικά και τις αξίες αγωνιστών, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Τσε Γκεβάρα, μα η εξουσία τούς μετέτρεψε σε ό,τι κατηγορούσαν, δηλαδή τον Λένιν και τον Στάλιν, μορφές αριστερόστροφου φασισμού, όπως τους αποκάλεσε ο Μίκυς, που κάποτε έκαναν τον ρωσικό λαό να στενάξει, να υποφέρει, μα και να προσφέρει εκατομμύρια νεομάρτυρες στον χριστιανισμό.

Στήριζαν την Ελλάδα στον οικονομικό πόλεμο, που έχει εξαπολύσει το διεθνές κεφάλαιο εναντίον αυτής και των χωρών του νότου της Ευρώπης, εδώ και χρόνια, μα τώρα τάχθηκαν με αυτές, τις προσκύνησαν... Από φόβο; Από συμφέρον; Ποιός ξέρει;

Στήριζαν τον απλό λαό και τον εργαζόμενο στον καθημερινό του αγώνα σ’ αυτήν την δύσκολη εποχή, μα τώρα στηρίζουν το κεφάλαιο, για το οποίο πολλά έλεγαν και τίποτα δεν έκαναν…

Ήταν αγωνιστές και υπόσχονταν να υπερασπίσουν αυτόν τον λαό, μα… εξημερώθηκαν, όπως ο σκύλος, μετά την εκπαίδευση.

Στήριζαν την Ελλάδα και το εθνικό συμφέρον της, όπως έλεγαν, μα την πρόδωσαν, την ξεπούλησαν, την μηδένισαν και την πραγματεύτηκαν σαν έμποροι και πραματευτάδες, όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης. Θα γραφτούν στις μαύρες σελίδες της ιστορίας της, παιδί μου...

Μας γοήτευσαν και μας απογοήτευσαν…

Γι’ αυτό, παιδί μου…

-Γι’ αυτό, πατέρα;

-Ποτέ ξανά εμπιστοσύνη σε πολιτικούς! Θα εμπιστευόμαστε τον Χριστό, την Παναγιά και τους αγίους μας και θα ζητήσουμε έναν άγιο κυβερνήτη, μόνο άγιο… που είναι πλέον ο μόνος, που μπορεί να μας βγάλει από τούτη τη δύσκολη θέση.

-Με προσευχή κι ελπίδα, μπαμπά;

-Με προσευχή κι ελπίδα, με μάτια δακρυσμένα και βροχή, για μια σημαία, παιδί μου! Της πίστης μας και της πατρίδας μας! Κι ας μας χτυπάν τα κύματα και οι φουρτούνες και οι θάλασσες…

Ρωμανός Θαλάσσιος

Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι οι νεκροί…

-Παππού, σίγησες τελευταία και δε μιλάς πολύ…

-Για ποιό θέμα, Θύμιο μου;

-Για την Ελλάδα μας, για την Μακεδονία μας, παππού!

-Έχεις δίκιο, παιδάκι μου! Έχεις δίκιο… Λοιπόν, θα ξεκινήσω με αυτό:

«Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ‘νεργήσω κι ό,τι θέλουν ας μου κάμουν! (…) Εγώ δεν είμαι πραματευτής να κάνω πραμάτεια την πατρίδα μου διά χρήματα. Δεν έχω κρέας διά το μακελιόν. Δια την στερέωσιν της πατρίδος μου και νόμους, διά κείνα πεθαίνω, όχι διά άλλο… Αυτήνη η πατρίδα δε λευτερώθηκε με παραμύθια, λευτερώθηκε μ’ αίματα και θυσίας»!

-Εσύ το έβγαλες αυτό, παππού;

-Μακάρι να είχα το ένα χιλιοστό της αγάπης αυτού που το έβγαλε για την πατρίδα και λίγο από την πίστη του! Ο μπαρμπα-Γιάννης ο Μακρυγιάννης το ‘βγαλε, παιδί μου, πίσω στα 1800.

-Μεθαύριο, την Κυριακή, έχει συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας, για την Μακεδονία μας, παππού. Θα πάμε;

Γράμμα από έναν μαθητή για την Μακεδονία

-Κύριε Πρωθυπουργέ της Ελλάδος, καλημέρα! Είμαι ένας μαθητής από την Καβάλα, ένας μαθητής από την Μακεδονία. Σε άκουσα προχθές να λες ότι θα πουλήσουμε το όνομά μας, το όνομα της πατρίδας μας! Εγώ έμαθα από μικρό παιδάκι ότι είμαι Μακεδόνας, όχι Νοτιομακεδόνας. Έμαθα ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Μακεδόνας και ηγέτης όλων των Ελλήνων και ως Έλληνας βασιλιάς κατέκτησε όλον τον τότε γνωστό κόσμο. Τ’ ακούς, Πρωθυπουργέ της Ελλάδος; Βασιλιάς όλων των Ελλήνων, Μακεδόνας, αλλά βασιλιάς όλων των Ελλήνων! Εσύ, δεν είσαι Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων και ανάμεσα σ’ αυτούς και των Μακεδόνων; Γιατί μας προδίδεις;

Μετά, έμαθα από το σχολείο, ότι ο Παύλος Μελάς, ο Τέλλος Άγρας, ο καπετάν-Κόττας και μερικά άλλα παλικάρια άφησαν πίσω τα παιδιά τους, τις οικογένειές τους, φίλους και συγγενείς και πήγαν να πολεμήσουν και να πεθάνουν για την Ελλάδα μας, στους Βαλκανικούς αγώνες. Αυτοί ονομάστηκαν Μακεδονομάχοι, γιατί ήταν από την Μακεδονία, όχι από τη Νότια Μακεδονία. Από την μία και Ελληνική Μακεδονία! Σαν να μας άφηνε, σήμερα, ο πατέρας μου και έφευγε με τους θείους μου, να πάει να πολεμήσει για εμάς. Τ’ ακούς, Πρωθυπουργέ της Ελλάδος; Να πολεμήσουν και να σκοτωθούν για εμάς! Και σήμερα, αν μας το ζητούσες, είμαι σίγουρος ότι οι γονείς μου, θα θυσιάζονταν για την Ελλάδα, για την Μακεδονία μας. Εσύ, ως Πρωθυπουργός δεν θα αγωνιζόσουν για την Ελλάδα και την Μακεδονία μας; Γιατί μας προδίδεις;

Η γιαγιά, οι κόρες της και το κοριτσάκι

Η γιαγιά μπροστά μου έκλαιγε, ακουμπισμένη στον ώμο της κόρης της. Εκείνη την κρατούσε και προσπαθούσε να την παρηγορήσει. Εγώ, δίπλα στη μαμά μου, κρατώντας την ελληνική σημαία, παρακολουθούσαμε το τεράστιο συλλαλητήριο με τους 500.000 ανθρώπους στη Θεσσαλονίκη, τη «Νύμφη του Θερμαϊκού», όπως τη λέει η γιαγιά μου. Η γιαγιά και η κόρη της, που στέκονταν δίπλα μου, φορούσαν ρούχα φτωχικά και κάπου-κάπου σχισμένα, μα πεντακάθαρα, που μύριζαν πράσινο σαπούνι. Επιπλέον, στο κεφάλι τους φορούσαν από ένα λευκό μαντήλι. Η μία ήταν μεγάλη σε ηλικία, σαν τη γιαγιά μου, ενώ η άλλη πιο μικρή, σαν τη μαμά μου.

-Και τώρα τί θα γίνει, μαμά; ρώτησε η μικρή κυρία.

-Δεν ξέρω, παιδί μου! Δεν ξέρω πια…

-Αυτοί φαίνεται να προτιμούν τα «τριάκοντα αργύρια» και τις θεσούλες τους, παρά τον αγώνα και την πατρίδα τους…

Μας νοιάζει;

Τα είκοσι παιδιά ήταν έφηβοι στην ηλικία, ενώ ο κύριος γύρω στα πενήντα του, άνεργος, στην Ελλάδα του 2018. Μαγείρευαν ρύζι με φασόλια, ενώ λίγο ψωμί, ντοματοσαλάτα με κρεμμύδι και ελαιόλαδο με ρίγανη θα συνόδευαν το μεσημεριανό τους, στην αίθουσα της μικρής ενορίας, στο κέντρο της Αθήνας.

-Κύριε, τώρα τί γίνεται; Θα χάσουμε την ελπίδα μας, το ραδιόφωνο μας! είπε με παράπονο ένα καστανό αγόρι, ενώ το μικρό ραδιοφωνάκι έπαιζε στην αίθουσα.

-Δεν θα χάσουμε την ελπίδα μας, Βασίλη μου…

-Αυτό το ραδιόφωνο μού έδωσε ελπίδα, όταν έχασα τον πατέρα μου στο τροχαίο!

-Το ξέρω, Ιωάννα μου…

-Αυτό το ραδιόφωνο μού έδωσε ελπίδα, τον ατελείωτο εκείνο χρόνο στο νοσοκομείο, δίπλα στο κρεβάτι της μητέρας μου, λίγο πριν πάει κοντά στον Κύριο, με την ασθένειά της!

-Κι αυτό το ξέρω, Θεοδοσία μου…

Ο ρατσισμός της αριστείας

-Νονέ, σήμερα μιλήσαμε στην τάξη για τον ρατσισμό.

-Ο ρατσισμός είναι άσχημο πράγμα, Κωστάκη μου! Κρίνεις τον άλλο σύμφωνα με το χρώμα ή το φύλο του, άντρα ή γυναίκα.

-Έτσι είπε και ο κύριος στην τάξη και μας ανέφερε αυτά που περνούσαν οι γυναίκες τα παλιά τα χρόνια ή οι μαύροι στην Αμερική και σε κάποιες χώρες της Ευρώπης.

-Δύσκολες εποχές, παιδί μου! Ευτυχώς, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί παγκοσμίως σήμερα και δεν κρίνουμε τον άλλο από το χρώμα του ή το φύλο του, άντρα ή γυναίκα, αλλά ούτε και τις πεποιθήσεις του. Μα ούτε έχει λιγότερα δικαιώματα και διαφορετική αντιμετώπιση από όλους και πρώτα απ’ όλους από τον Κύριο μας, τον Χριστό μας.

-Μα, ο κύριος στην τάξη μάς είπε ότι σήμερα ο ρατσισμός βρίσκεται στην κορυφή του!

Ένας νόμος κλέφτης

-Γιαγιάκα, καλημέρα!

-Καλημέρα, Μαρία μου!

-Πάω σχολείο, αλλά σου έχω δυο ερωτήσεις, πριν φύγω!

-Για πες!

-Πρώτον, μού είπε η μαμά, ότι χθες ψήφισαν έναν νόμο στη Βουλή, όπου τα κορίτσια θα μπορούν στα 15 τους να γίνονται αγόρια και τα αγόρια κορίτσια, αν νιώθουν παγιδευμένα στο φύλο τους. Ή μάλλον όχι μόνο αγόρια και κορίτσια, αλλά και κάποια ανάμεικτα φύλα, μεταξύ αγοριού και κοριτσιού. Δηλαδή, όπως νιώθει ο καθένας. Εγώ είμαι 14 και του χρόνου 15 και θα με πιάνει ο νόμος. Τί θα μπορώ να κάνω;

-Μαρία μου, ξέρεις τί σημαίνει κλέφτης;

-Κλέφτης; Τί σχέση έχει αυτό, βρε γιαγιά;

-Θα δεις! Ξέρεις τί σημαίνει κλέφτης, λοιπόν;

-Αυτός που κλέβει, δηλαδή αρπάζει κάτι απ’ τον άλλο χωρίς να το θέλει ο δεύτερος.

-Και τί μπορεί να του κλέψει, δηλαδή;

Κελαηδοευχαριστίες

Ο Ρωμανός θέλει να ευχαριστήσει κελαηδιστά όλους τους συνεργάτες του μέχρι τώρα, για την πολύ όμορφη δουλειά τους:

Andy's Publishers (εκδότες)

Χιρόμι-Θεοδώρα Ντρούκα (εικονοτέχνη στα βιβλία Ο Μελάνθιος και η παρέα του θησαυρού 1: Από την Κάλυμνο στον Πόντο / Στο Βασίλειο Των Φοινίκων / Καλοκαιράκι μυρίζει στις γειτονιές της Ελλάδας, παιχνίδι αρχινά)

Πωλίνα Μπουρλή-Λιακοπούλου (εικονοτέχνη στο βιβλίο Στα ίχνη της Ζωής)

Πέτρο Βασιάδη (εικονοτέχνη στο βιβλίο Άγιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης, ο αγγελόφωνος)

Άγγελο Ποιμενίδη (εικονοτέχνη στο βιβλίο Μια μικρή Οδύσσεια)

Χάρη Παπάτσο (ψηφιακό καλλιτέχνη στο βιβλίο Στα ίχνη της Ζωής)

Αγγελική Γκιώνη: (φιλολογική επιμέλεια στα βιβλία Στα ίχνη της Ζωής / Άγιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης, ο αγγελόφωνος / Μια μικρή Οδύσσεια / Καλοκαιράκι μυρίζει στις γειτονιές της Ελλάδας, παιχνίδι αρχινά)

Ειρήνη-Ζωή Ακρίβου (φιλολογική επιμέλεια στα βιβλία Ο Μελάνθιος και η παρέα του θησαυρού 1: Από την Κάλυμνο στον Πόντο / Στο Βασίλειο Των Φοινίκων)

αλλά και όσους έβαλαν το λιθαράκι τους για να χτιστούν τα μέχρι τώρα βιβλία μας.

Συνέντευξη στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας

-Το άκουσες το τιτίβισμα, γιαγιά;
-Όχι, Μελάνθιε!
-Ο Ρωμανός θα δώσει συνέντευξη για τον θησαυρό μας!
-Για τον Πόντο μας;
-Για όλα!
-Πότε, παιδάκι μου; Και πού;
-Στον αγαπημένο μας ραδιοφωνικό σταθμό, την Πειραϊκή Εκκλησία και την κυρία Σοφία Χατζή, στις 10 Μαρτίου 2017!
-Τί ώρα, γιαβρί μ';
-Στις 1200, στην εκπομπή Ραδιοπαραμυθία!
-Άιντε να δούμε ή μάλλον, ν' ακούσουμε!

Ένας νταλικιέρης στην Τρανσμανία

 Ο πατέρας μου μπήκε φανερά κουρασμένος στο σπίτι, μετά από ένα 36ωρο ταξίδι απ’ τη Ρωσία στην Ελλάδα με το φορτηγό.

-Πώς είσαι, μπαμπά;

-Κουρασμένος, Νεκτάριε! Η νταλίκα είναι κουραστικό επάγγελμα, παιδί μου… Γι’ αυτό σε στέλνω να σπουδάσεις, να μην περνάς τα δικά μου βάσανα. Ειδικά τώρα με την κρίση, που οι εταιρείες βρίσκουν δικαιολογίες να μας δίνουν λιγότερα και να καθυστερούν τους μισθούς.

-Και το σχολείο, μπαμπά, είναι δύσκολο σήμερα!

-Γιατί το λες, παιδί μου;

-Ε, είναι πολλά… Ξεκουράσου και θα στα πω αργότερα!

Μετά από λίγες ώρες ύπνο, λοιπόν, βλέπαμε τηλεόραση˙ εκείνο με τους υποψήφιους τραγουδιστές.

Νέο βιβλίο - New book - Καλοκαιράκι μυρίζει στις γειτονιές της Ελλάδας, παιχνίδι αρχινά!

Καλοκαιράκι μύρισε στην πλάση

και τα παιδιά πετάχτηκαν στους δρόμους.

Σκληρές καρδιές η θάλασσα θ’ αλλάξει,

χειμώνα θα πετάξει από τους ώμους.

Είν’ η στιγμή της φύσης για μια στάση,

να ξεκουράσει μηχανές και νόμους.

Ανθρώπων, ζωντανών, πουλιών η φτιάση

ξεδένει της απλής χαράς τους κόμπους.

Παραμυθορίμες σε 25 αυτοτελείς ιστοριούλες

 για παιδιά από 5 έως 105 χρονών

Ο λεξιπλάστης: Ρωμανός Θαλάσσιος

Η εικονοτέχνης: Χιρόμι-Θεοδώρα Ντρούκα

Εκδοτικός οίκος: Andy’s Publishers

ISBN: 978-960-565-166-4

Διατίθεται από:

ü  τα μεγαλύτερα αναγνωρισμένα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία,

ü  από επιλεγμένα εκθετήρια ιερών ναών και προσκυνημάτων, αλλά και από

ü  το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας κατόπιν παραγγελίας.

Η γιαγιά κι ο τσολιάς

-Τσολιά μου, γιατί κλαις; ρώτησε η γιαγιά μες στο ψιλόβροχο.

-Τελείωσε η παρέλαση, σταματήσαμε να πάρουμε μιαν ανάσα κι είδα τα πράγματα όπως είναι γιαγιά μου.

-Δηλαδή, παιδί μου;

-Είδα τον Μπραΐμη, τον Δράμαλη, τον Κιουταχή κι όλους τους πασάδες και τ’ ασκέρια τους να μας κυκλώνουν σα σμήνη από αγριεμένες σφήκες. Είδα και τον γέρο του Μοριά, τον Κολοκοτρώνη, ν’ αφήνει πίσω την οικογένειά του και να φεύγει στα βουνά, στις ραχούλες και στα λαγκάδια για να βοηθήσει την Ελλάδα μας. Είδα να σκοτώνουν τον αδερφό του και να συγχωρεί τον φονιά. Είδα να σκοτώνουν το παιδί του και να μη μιλά. Είδα να κερδίζει μάχες μ’ εξυπνάδα και στρατηγική και σχέδιο. Είδα και να τον κλείνουν φυλακή γι’ ανταμοιβή.

-Τί άλλο είδες, γιε μου;