Friday evening, the bells are tolling
It was Friday evening when my father and I left home
to go shopping downtown. While he was driving, I observed people around the
streets, just to see a strange rush and nervousness.
-Dad, why are people so nervous?
-Ιt’s Friday
evening, my son and they are in a hurry.
-Why hurry, dad?
-Well, some of them are getting back from work; their
working week has just ended and a nice weekend to relax is coming. Some are in
a hurry to do next week’s shopping, like they do every Friday evening, while
others to visit their friends and to catch up on their social life. Some are
very anxious in general, because our times are difficult, times of crisis.
Others…
It was then, when my father’s voice faded, while we
were passing in front of a church, as the bells were tolling merrily and
constantly. Both of us turned and looked towards the church, where dozens of
people were running in and out of it. In front of the church, there were lots
of vendors’ benches standing. An infinite number of benches, in a street that
was closed, in front of the church…
-What’s happening here, dad?
-A festival, my son! Tomorrow will be Saint Nicholas
day and this church is devoted to him.
-Then, may it be that on Fridays people are in a hurry
to go to church, dad?
-I don’t think so, son!
-Why, dad? Since the tolling of the bells is flooding
the air and it sounds so nice!
-Well, my son! Nowadays, we have works to do and we
are busy in general. Times are difficult, too! So, there is no space for the
Church in our minds…
-But, Jesus Christ’s house is in there, dad, isn’t it?
-Indeed, it is, son…
-And you have told me that Christ is protecting and
helping us during all our hardships and storms of life, haven’t you?
-I have, my child…
-And all the Saints of our Church are helping and
protecting us, too, from all the bad things that may occur, haven’t you told me
that one, too?
-That’s true, son…
-And you have told me, over and over again, that we
should thank everybody who helps us?
-That’s true, too, sonny…
-Then, dad, why aren’t we going to Church, us too,
where Jesus Christ’s and his saints’ house is, so we can thank them?
-Well, because we are neglectful, son…
-And ungrateful?
-Why ungrateful?
-Because we forget to thank them for all the goods
they offer us!
-Right…. ungrateful indeed, my child, said the father
smiling in a sad mode.
-We are ugly, too, dad?
-No, my son. Why do you say that?
-Because we don’t like the beautiful melody of the
bells tolling, but the ugly car horns and the nervousness of Friday evenings!
-If you put it this way… Yes, we are ugly, too.
-Why don’t you park nearby, so we can go to Saint
Nicholas and become pretty?
The father looked at his son and a tear rolled down
his eye. He hugged and kissed his boy on his hair and started looking for a
parking place.
Word craftsman: Romanos Thalassios
proofreading: Afroditi Kanakides
----------------------------------------
Παρασκευή απόγευμα,
οι καμπάνες χτυπούν
Παρασκευή
απόγευμα ήταν, όταν ξεκινήσαμε με τον πατέρα μου να κατεβούμε στα μαγαζιά, στο
κέντρο της πόλης. Καθώς εκείνος οδηγούσε, εγώ παρατηρούσα τον κόσμο τριγύρω κι
έβλεπα μια περίεργη βιάση κι ένα άγχος.
-Μπαμπά,
γιατί ο κόσμος είναι τόσο νευρικός;
-Είναι
Παρασκευή απόγευμα, παιδί μου και βιάζονται!
-Γιατί
βιάζονται, μπαμπά;
-Άλλοι
γυρίζουν απ’ τη δουλειά τους κι επειδή τελειώνει η εβδομάδα κι έρχεται το
Σαββατοκύριακο, θέλουν να ξεκουραστούν. Άλλοι, τρέχουν να προλάβουν τα ψώνια
της εβδομάδας, που τα κάνουν κάθε Παρασκευή απόγευμα. Άλλοι, τρέχουν σε
επισκέψεις και κοινωνικές υποχρεώσεις. Άλλοι, είναι γενικώς αγχωμένοι, επειδή
οι καιροί μας είναι καιροί δύσκολοι, καιροί κρίσης. Άλλοι…
Τότε
ήταν που χάθηκε η φωνή του πατέρα μου, καθώς περνούσαμε μπροστά από μιαν
εκκλησία και οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα, συνεχόμενα. Γυρίσαμε κι οι δύο να
κοιτάξουμε προς την εκκλησία, όπου δεκάδες άνθρωποι έτρεχαν μέσα κι έξω.
Μπροστά απ’ την εκκλησία υπήρχαν πάρα πολλοί στημένοι πάγκοι μικροπωλητών.
Ατελείωτοι πάγκοι, σ’ έναν δρόμο που είχε κλείσει, μπροστά από τον ναό…
-Τί
γίνεται εδώ, μπαμπά;
-Έχουν
πανηγύρι, γιε μου! Είναι του αγίου Νικολάου αύριο και γιορτάζει η εκκλησία.
-Μήπως,
τελικά, τις Παρασκευές τρέχουν να πάνε στην Εκκλησία οι άνθρωποι, μπαμπά;
-Δε
νομίζω, παιδί μου!
-Γιατί,
μπαμπά; Αφού οι καμπάνες πλημμυρίζουν τον χώρο κι ακούγονται τόσο ωραία!
-Κοίταξε,
παιδί μου, σήμερα έχουμε δουλειές κι είμαστε πολυάσχολοι, γενικώς. Είναι κι η
εποχή δύσκολη! Επομένως, που μυαλό για εκκλησίες…
-Μα,
εκεί δεν είναι το σπίτι του Χριστού, μπαμπάκα;
-Εκεί
είναι, γιε μου…
-Κι
εσύ δεν μου έχεις πει ότι ο Χριστός μας προστατεύει και μας βοηθάει σε όλες τις
δύσκολες στιγμές μας, τις φουρτούνες της ζωής;
-Στο
έχω πει, παιδί μου…
-Και
ότι όλοι οι άγιοι της εκκλησίας μας κι αυτοί μας βοηθούν και μας προστατεύουν
από τα άσχημα πράγματα;
-Είναι
αλήθεια, παιδί μου…
-Κι
εσύ δεν μου έχεις πει, ξανά και ξανά, ότι πρέπει να ευχαριστούμε όσους μας
βοηθούν;
-Κι
αυτό είναι πραγματικό, γιόκα μου…
-Τότε,
μπαμπάκα, γιατί δεν πηγαίνουμε κι εμείς στην Εκκλησία, που είναι το σπίτι του
Χριστού και των αγίων μας να τους ευχαριστήσουμε;
-Επειδή
είμαστε αμελείς, παιδί μου…
-Κι
ανευχαρίστητοι;
-Γιατί
ανευχαρίστητοι;
-Επειδή
ξεχνάμε να τους ευχαριστήσουμε για όλα τα καλά που μας προσφέρουν.
-Κι
ανευχαρίστητοι, παιδί μου… συμπλήρωσε ο πατέρας, χαμογελώντας λυπημένα.
-Είμαστε
κι άσχημοι, μπαμπά;
-Όχι,
παιδί μου! Γιατί το λες αυτό;
-Αφού
δε μας αρέσει η όμορφη μελωδία, όταν χτυπούν οι καμπάνες, άρα μας αρέσουν οι
άσχημες κόρνες των αυτοκινήτων και το άγχος της Παρασκευής απόγευμα!
-Άμα
το θέτεις έτσι… Ναι, είμαστε και άσχημοι.
-Γιατί
δεν παρκάρεις εδώ κοντά, να πάμε στον Άγιο Νικόλαο να ομορφύνουμε;
Ο
πατέρας κοίταξε τον γιο του κι ένα δάκρυ κύλησε απ’ τα μάτια του. Αγκάλιασε και
φίλησε το παιδί στα μαλλιά κι άρχισε να ψάχνει για χώρο στάθμευσης.
λεξιπλάστης: Ρωμανός
Θαλάσσιος
