Η γιαγιά κι ο τσολιάς

-Τσολιά μου, γιατί κλαις; ρώτησε η γιαγιά μες στο ψιλόβροχο.

-Τελείωσε η παρέλαση, σταματήσαμε να πάρουμε μιαν ανάσα κι είδα τα πράγματα όπως είναι γιαγιά μου.

-Δηλαδή, παιδί μου;

-Είδα τον Μπραΐμη, τον Δράμαλη, τον Κιουταχή κι όλους τους πασάδες και τ’ ασκέρια τους να μας κυκλώνουν σα σμήνη από αγριεμένες σφήκες. Είδα και τον γέρο του Μοριά, τον Κολοκοτρώνη, ν’ αφήνει πίσω την οικογένειά του και να φεύγει στα βουνά, στις ραχούλες και στα λαγκάδια για να βοηθήσει την Ελλάδα μας. Είδα να σκοτώνουν τον αδερφό του και να συγχωρεί τον φονιά. Είδα να σκοτώνουν το παιδί του και να μη μιλά. Είδα να κερδίζει μάχες μ’ εξυπνάδα και στρατηγική και σχέδιο. Είδα και να τον κλείνουν φυλακή γι’ ανταμοιβή.

-Τί άλλο είδες, γιε μου;

Η γιαγιά κι ο φοιτητής εγγονός

-Ρε γιαγιά, θέλω να σε ρωτήσω δυο πράγματα.

-Έλα, Δημήτρη μου!

-Λοιπόν, στη σχολή σήμερα προβληματιστήκαμε με τ’ αδέρφια!

-Έχεις κι άλλους αδερφούς εκτός από τη Γεωργία και τον Κωστάκη;

-Όχι, ρε γιαγιά, chill out! Κούλαρε, δηλαδή! Αδέρφια λεγόμαστε, γιατί ραπάρουμε λίγο, δηλαδή! Φτιάχνουμε μερικές ρίμες και τις ρίχνουμε!

-Δημητράκη σ’ έχασα, παιδί μου!

-Δεν πειράζει, grandma! Να σε ρωτήσω κάτι θέλω, λέω! Μπορώ;

-Ρίχτο!

-Λοιπόν, σήμερα που λες συζητούσαμε με τ’ αδέρφια και προβληματιστήκαμε σοβαρά.

-Δηλαδή;

-Βλέπεις τι γίνεται με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες τελευταία.

-Ναι, αλλά για πες!