Γράμμα από έναν μαθητή για την Μακεδονία

-Κύριε Πρωθυπουργέ της Ελλάδος, καλημέρα! Είμαι ένας μαθητής από την Καβάλα, ένας μαθητής από την Μακεδονία. Σε άκουσα προχθές να λες ότι θα πουλήσουμε το όνομά μας, το όνομα της πατρίδας μας! Εγώ έμαθα από μικρό παιδάκι ότι είμαι Μακεδόνας, όχι Νοτιομακεδόνας. Έμαθα ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Μακεδόνας και ηγέτης όλων των Ελλήνων και ως Έλληνας βασιλιάς κατέκτησε όλον τον τότε γνωστό κόσμο. Τ’ ακούς, Πρωθυπουργέ της Ελλάδος; Βασιλιάς όλων των Ελλήνων, Μακεδόνας, αλλά βασιλιάς όλων των Ελλήνων! Εσύ, δεν είσαι Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων και ανάμεσα σ’ αυτούς και των Μακεδόνων; Γιατί μας προδίδεις;

Μετά, έμαθα από το σχολείο, ότι ο Παύλος Μελάς, ο Τέλλος Άγρας, ο καπετάν-Κόττας και μερικά άλλα παλικάρια άφησαν πίσω τα παιδιά τους, τις οικογένειές τους, φίλους και συγγενείς και πήγαν να πολεμήσουν και να πεθάνουν για την Ελλάδα μας, στους Βαλκανικούς αγώνες. Αυτοί ονομάστηκαν Μακεδονομάχοι, γιατί ήταν από την Μακεδονία, όχι από τη Νότια Μακεδονία. Από την μία και Ελληνική Μακεδονία! Σαν να μας άφηνε, σήμερα, ο πατέρας μου και έφευγε με τους θείους μου, να πάει να πολεμήσει για εμάς. Τ’ ακούς, Πρωθυπουργέ της Ελλάδος; Να πολεμήσουν και να σκοτωθούν για εμάς! Και σήμερα, αν μας το ζητούσες, είμαι σίγουρος ότι οι γονείς μου, θα θυσιάζονταν για την Ελλάδα, για την Μακεδονία μας. Εσύ, ως Πρωθυπουργός δεν θα αγωνιζόσουν για την Ελλάδα και την Μακεδονία μας; Γιατί μας προδίδεις;

Η γιαγιά, οι κόρες της και το κοριτσάκι

Η γιαγιά μπροστά μου έκλαιγε, ακουμπισμένη στον ώμο της κόρης της. Εκείνη την κρατούσε και προσπαθούσε να την παρηγορήσει. Εγώ, δίπλα στη μαμά μου, κρατώντας την ελληνική σημαία, παρακολουθούσαμε το τεράστιο συλλαλητήριο με τους 500.000 ανθρώπους στη Θεσσαλονίκη, τη «Νύμφη του Θερμαϊκού», όπως τη λέει η γιαγιά μου. Η γιαγιά και η κόρη της, που στέκονταν δίπλα μου, φορούσαν ρούχα φτωχικά και κάπου-κάπου σχισμένα, μα πεντακάθαρα, που μύριζαν πράσινο σαπούνι. Επιπλέον, στο κεφάλι τους φορούσαν από ένα λευκό μαντήλι. Η μία ήταν μεγάλη σε ηλικία, σαν τη γιαγιά μου, ενώ η άλλη πιο μικρή, σαν τη μαμά μου.

-Και τώρα τί θα γίνει, μαμά; ρώτησε η μικρή κυρία.

-Δεν ξέρω, παιδί μου! Δεν ξέρω πια…

-Αυτοί φαίνεται να προτιμούν τα «τριάκοντα αργύρια» και τις θεσούλες τους, παρά τον αγώνα και την πατρίδα τους…

Μας νοιάζει;

Τα είκοσι παιδιά ήταν έφηβοι στην ηλικία, ενώ ο κύριος γύρω στα πενήντα του, άνεργος, στην Ελλάδα του 2018. Μαγείρευαν ρύζι με φασόλια, ενώ λίγο ψωμί, ντοματοσαλάτα με κρεμμύδι και ελαιόλαδο με ρίγανη θα συνόδευαν το μεσημεριανό τους, στην αίθουσα της μικρής ενορίας, στο κέντρο της Αθήνας.

-Κύριε, τώρα τί γίνεται; Θα χάσουμε την ελπίδα μας, το ραδιόφωνο μας! είπε με παράπονο ένα καστανό αγόρι, ενώ το μικρό ραδιοφωνάκι έπαιζε στην αίθουσα.

-Δεν θα χάσουμε την ελπίδα μας, Βασίλη μου…

-Αυτό το ραδιόφωνο μού έδωσε ελπίδα, όταν έχασα τον πατέρα μου στο τροχαίο!

-Το ξέρω, Ιωάννα μου…

-Αυτό το ραδιόφωνο μού έδωσε ελπίδα, τον ατελείωτο εκείνο χρόνο στο νοσοκομείο, δίπλα στο κρεβάτι της μητέρας μου, λίγο πριν πάει κοντά στον Κύριο, με την ασθένειά της!

-Κι αυτό το ξέρω, Θεοδοσία μου…

Ο ρατσισμός της αριστείας

-Νονέ, σήμερα μιλήσαμε στην τάξη για τον ρατσισμό.

-Ο ρατσισμός είναι άσχημο πράγμα, Κωστάκη μου! Κρίνεις τον άλλο σύμφωνα με το χρώμα ή το φύλο του, άντρα ή γυναίκα.

-Έτσι είπε και ο κύριος στην τάξη και μας ανέφερε αυτά που περνούσαν οι γυναίκες τα παλιά τα χρόνια ή οι μαύροι στην Αμερική και σε κάποιες χώρες της Ευρώπης.

-Δύσκολες εποχές, παιδί μου! Ευτυχώς, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί παγκοσμίως σήμερα και δεν κρίνουμε τον άλλο από το χρώμα του ή το φύλο του, άντρα ή γυναίκα, αλλά ούτε και τις πεποιθήσεις του. Μα ούτε έχει λιγότερα δικαιώματα και διαφορετική αντιμετώπιση από όλους και πρώτα απ’ όλους από τον Κύριο μας, τον Χριστό μας.

-Μα, ο κύριος στην τάξη μάς είπε ότι σήμερα ο ρατσισμός βρίσκεται στην κορυφή του!