Επιτέλους η Ελλάδα

Επιτέλους η Ελλάδα ξυπνά

και δεν κρύβεται μες στα στενά.

Επιτέλους η Ελλάδα μιλά

και δεν σκύβει κεφάλι βαθιά.

Επιτέλους ο Έλληνας βλέπει

μ’ άλλο κέφι τη μέρα να τρέχει.

Επιτέλους της φτώχιας τα μάτια

ατενίζουν του μέλλοντος τ’ άτια.

( διάβασε τη συνέχεια εδώ )

Επιτέλους η Ελλάδα αρνείται,

σαρκοφάγων πτηνών να καλείται

ο περίγελος κι ο συγγενής,

κακομοίρης και υποτελής.

Κι αν κοράκια μας ζώσαν ψηλά,

στις σειρήνες σφαλούσαμε αυτιά

απ’ τ’ αρχαία τα χρόνια ακόμα,

στ’ Οδυσσέα το πλοίο, το σώμα.

Κι αν τα χρόνια που θα ‘ρθουν μετά

είναι δύσκολα και ζοφερά,

αν οι ηγέτες ακούν το λαό,

χέρι-χέρι περνούν το στενό.

Ένας βράχος για να διαλυθεί

θέλει κύμα με τόλμη να βρει.

Κι αν ο πόλεμος λίγων κρατεί,

μ’ αξιοπρέπεια ο κορμός θα σταθεί.

Κι αν αχτίδα του πολιτισμού,

στων αιώνων το πέρασμα αλλού

μετεδόθη από την Ελλάδα,

παγκοσμία εξεχύθη λιακάδα.

Κι αν βαρβάρων τα στίφη, φοβέρες,

μας χτυπούσαν, επάνω στις ξέρες

για να πέσουμε και να χαθούμε,

άλλα χέρια τραβούσαν να βγούμε.

Για την πίστη, μα και την πατρίδα,

των ηρώων το αίμα χθες είδα

και τ’ Αγίου Κοσμά λόγια, τ’ άνθη,

λευτεριάς το γλυκό τ’ αεράκι.

Στην Ελλάδα μυρίζει το χώμα

μ’ αγιοκέρι κι αγώνα το χρώμα.

Κι είναι η ελπίδα μας πάντα ψηλά,

σ’ ακρογιάλια τα παντοτινά.

Ρωμανός Θαλάσσιος