-Παππού,
σίγησες τελευταία και δε μιλάς πολύ…
-Για
ποιό θέμα, Θύμιο μου;
-Για
την Ελλάδα μας, για την Μακεδονία μας, παππού!
-Έχεις
δίκιο, παιδάκι μου! Έχεις δίκιο… Λοιπόν, θα ξεκινήσω με αυτό:
«Όταν
μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα ‘νεργήσω κι ό,τι
θέλουν ας μου κάμουν! (…) Εγώ δεν είμαι πραματευτής να κάνω πραμάτεια την
πατρίδα μου διά χρήματα. Δεν έχω κρέας διά το μακελιόν. Δια την στερέωσιν της
πατρίδος μου και νόμους, διά κείνα πεθαίνω, όχι διά άλλο… Αυτήνη η πατρίδα δε
λευτερώθηκε με παραμύθια, λευτερώθηκε μ’ αίματα και θυσίας»!
-Εσύ
το έβγαλες αυτό, παππού;
-Μακάρι
να είχα το ένα χιλιοστό της αγάπης αυτού που το έβγαλε για την πατρίδα και λίγο
από την πίστη του! Ο μπαρμπα-Γιάννης ο Μακρυγιάννης το ‘βγαλε, παιδί μου, πίσω
στα 1800.
-Μεθαύριο,
την Κυριακή, έχει συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας, για την Μακεδονία μας,
παππού. Θα πάμε;
-Και
τώρα, παππούλη; Λες να κατεβούμε πάλι τόσοι;
-Αν
μας έχει μείνει μία στάλα αίμα απ’ τον Λεωνίδα, μία σταγόνα μυαλού απ’ τον
Καποδίστρια και τον Ελευθέριο Βενιζέλο, μία νότα στρατηγικής σκέψης απ’ τον Θεμιστοκλή,
τον Μέγα Αλέξαντρο και τον Κολοκοτρώνη, μία χαραμάδα ηρωισμού από τον Παύλο
Μελά, τον Νικόλαο Πλαστήρα και τον στρατηγό Δαβάκη, τότε θα κατεβούμε ξανά,
Θύμιο μου.
-Γιατί
δεν είμαστε σαν κι αυτούς, παππού; Τους ήρωές μας και τους αγίους μας; Γιατί
γίναμε έτσι; Γιατί δεν αγωνιζόμαστε για «του Χριστού την πίστη την αγία και της
πατρίδος την ελευθερία», όπως ο Θοδωράκης ο Κολοκοτρώνης και όλοι οι
κλέφτες κι οι αρματωλοί, κάποτε;
-Πες
μου εσύ, Θύμιο μου! Είσαι στο Λύκειο, πια και, καταλαβαίνεις…
-Φταίνε
τα τάμπλετ και τα κινητά;
-Η
τηλεόραση, Θύμιο μου;
-Τα
κοινωνικά δίκτυα και τα βίντεοπαιχνίδια;
-Η
αδιαφορία και το κλείσιμο στον εαυτό μας, παιδί μου;
-Ο
εαυτούλης μας, παππού;
-Ίσως
και αυτή η ουδετερότητα, Θύμιο μου! Από αυτήν που έβγαλαν, όσοι κατέχουν την
εξουσία, οι εξουσιαστές και οι πραματευτάδες, όπως έλεγε κι ο μπαρμπα-Γιάννης, μα
σε καμία περίπτωση κυβερνήτες του ελληνικού έθνους, την έννοια ουδετερόθρησκο
κράτος.
-Και
γιατί πουλάμε τη Μακεδονία μας, βρε παππού;
-Όχι
μόνο τη Μακεδονία, αλλά και τη Βόρεια Ήπειρο είμαστε έτοιμοι να ξεχάσουμε, την Νότια
Ήπειρο μας να τη δώσουμε στην Αλβανία, αν αυτό μας ζητηθεί, τα νησιά του
Αιγαίου, τη Δυτική Θράκη, αλλά και την Κρήτη, Θύμιο μου!
-Με
πιάνει στενοχώρια, πόνος στην καρδιά, παππού… Οι πρόγονοί μας σκοτώθηκαν, εγκατέλειψαν
ό,τι είχαν, παράτησαν τη ζωή τους για την αγάπη του Χριστού και την πατρίδα!
-Μήπως
είμαστε ανάξιοι των προγόνων μας, παιδάκι μου; Μήπως αγαπάμε τα υλικά αγαθά και
την καλοζωία, που μας περιέβαλλε, μέχρι πρότινος, περισσότερο; Μήπως δεν έχουμε
λίγο πνεύμα θυσίας μέσα μας; Μήπως βολευόμαστε, για πρώτη φορά στην ιστορία της
Ελλάδος, με το να μας πάρουν ένα μέρος της Ελλάδος; Μήπως συμβιβαζόμαστε με
αυτό; Μήπως δεν μας ενδιαφέρει η Μακεδονική εθνότητα και η Μακεδονική γλώσσα,
που θα κατοχυρώσουν τα Σκόπια; Μήπως δεν μας ενδιαφέρει η Μακεδονική μειονότητα
και τα εδάφη, που θα διεκδικούν στο μέλλον; Μήπως δεν μας ενδιαφέρει ό,τι
πρέπει να αφήσουμε στους Σκοπιανούς τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου; Μήπως
έχουμε βγάλει την Ελλάδα από την καρδιά μας και χάσαμε την νοστιμάδα μας ως
Έλληνες; Μήπως γίναμε τόσο χαλβάδες, πια, και δεν αξίζουμε το όνομα Έλληνες; Όλα
αυτά στο όνομα μιας δήθεν ειρήνης; Είναι άραγε πιο σημαντική η ειρήνη στον κόσμο
ή ειρήνη στην καρδιά μας, που έλεγαν οι άγιοι; Κι αν έχουμε τόση ειρήνη σήμερα,
γιατί με κάθε είδος πολέμου, είτε κανονικού είτε οικονομικού είτε ψυχολογικού
είτε εκβιαστικού και ό,τι άλλο προσπαθεί να επιβληθεί το διεθνές κεφάλαιο στους
λαούς και στις μικρότερες χώρες; Για πες μου, Θύμιο μου!
-Δεν
ξέρω, παππού…
-Κάποτε
ο Μέγας Αλέξανδρος συνάντησε έναν στρατιώτη του, που λεγόταν Αλέξανδρος, μα
ήταν δειλός και δεν πολεμούσε και του είπε: «Άνθρωπέ μου, διάλεξε! Ή θα
λέγεσαι Αλέξανδρος και θα τιμάς το όνομά σου στη μάχη ή άλλαξε όνομα!»
Και πάμε πιο πέρα, Θύμιο μου…
-Πού
να πάμε, παππού;
-Αν
δεν μαχόμαστε για την πατρίδα μας, έστω με μια διαδήλωση, μια πορεία αντίθεσης,
σε όσα με πονηρία, προσεκτικό και κακόβουλο σχεδιασμό μάς επιβάλλονται απέξω,
μια πατρίδα που είναι εδώ στη γη, τότε πώς θα δώσουμε ανδρεία μάχη κατά των
αοράτων εχθρών μας, των δαιμόνων και των παθών, για να κερδίσουμε την «άνω
πατρίδα» μας, την άνω Ιερουσαλήμ ως Χριστιανοί; Πώς θα πάμε κοντά στον Χριστό;
Δεν μας θέλει δειλούς Εκείνος, μας θέλει με θάρρος, ανδρείους να ομολογούμε την
ταυτότητά μας, την χριστιανική και την ελληνική.
-Μπορούμε
να κάνουμε κάτι άλλο, παππούλη;
-Δημοψήφισμα,
Θύμιο μου! Να τους πιέσουμε για ένα δημοψήφισμα, όπως είπε και ο Μητροπολίτης
Σισανίου και Σιατίστης, πριν την κοίμησή του, προχθές. Διάβασες τί ωραίο άρθρο
έγραψε;
-Όχι!
-Διάβασέ
το! Εσύ ξέρεις καλύτερα από Ίντερνετ. Δημοψήφισμα είπε ο δεσπότης. Αν τους έχει
μείνει και μια στάλα δημοκρατίας, μέσα τους... Στους ψευδοαριστερούς, που μας
εξουσιάζουν και τηρούν κατά γράμμα τις εντολές των διεθνών οικονομικών
συμφερόντων και των αγορών, όπως κάποτε έκαναν ο Αριστείδης Στεργιάδης στη Σμύρνη,
ο Κωλέττης στην Ελλάδα, μετά το 1821 και ο Τσολάκογλου στην κατοχική Αθήνα του
1940. Γιατί και οι γνήσιοι, απλοί αριστεροί έχουν καταλάβει τον ρόλο τους και ο
Μίκης Θεοδωράκης μίλησε για τον αριστερόστροφο φασισμό, τον εθνομηδενισμό και
την απατρία και το πόσο επικίνδυνα είναι αυτά, πέρσι στο αντίστοιχο
συλλαλητήριο. Μα τον προδότη, ουδείς αγάπησε, Θύμιο μου…
-Κι
αν δεν μας ακούσουν, παππού;
-Εμείς
θα έχουμε κάνει τον αγώνα μας, παιδί μου. Έλεγε, Θύμιο μου, ο κυρ-Κωστής ο
Παλαμάς, ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές του γένους μας:
«Χρωστάμε
και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα
‘ρθουν και θα περάσουν.
Κριτές
θα μας δικάσουν
οι
αγέννητοι, οι νεκροί».
-Έτσι
έλεγε, παππού;
-Και
ο Άγιος Παίσιος έλεγε στους μοναχούς, που μαθήτευαν κοντά του: Προσέχτε,
πατέρες μου! Προσέχτε πολύ! Γιατί ο Θεός δε θα μας κρίνει μόνο, γιατί
εγκαταλείψαμε τον κόσμο και γίναμε μοναχοί. Θα μας κρίνει και στο τι κάναμε για
την πατρίδα μας, αφού Έλληνες μας έκανε!
Ένα
σπουργίτι ήρθε και κάθισε στον ώμο μου, αυτήν την ηλιόλουστη Παρασκευή του Γενάρη
και άρχισε να σιγοκελαηδεί το «Μακεδονία ξακουστή».
Ρωμανός Θαλάσσιος
